Czas nie leczy ran, on je wypiera, kasuje z pamięci. Tak jak kiedyś nie nawidziłam Taty, tak teraz do niedawna czułam się ofiarą mamy. Jestem nią, ale nie paraliżuje mnie to. W ogóle gdy czytam książkę obyczajową czuję położenie bohaterki. Przeżywam ją jak telenowelę brazylijską. I zaskoczyło mnie to, ale to fajne być w emocji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz