Blogu, mam siłę by żyć. Poniedziałkowy smutek minął. Wiosna, Blogu, daje mi właśnie tę moc by pchać wózek codzienności. Mama w sanatorium, Tata miał dzisiaj 70 urodziny. Zadzwoniłam do Niego z pracy, teraz w nocy zostawiłam prezent. Ola z Krynicy była o 20 w domu. Mama zmęczona, nim ją zakwaterowali 5 godzin stała w kolejkach. Ja wróciłam z popołudniówki. Blogu, dzisiaj w socjalnym w pracy stanęłam przy oknie i sama siebie zapytałam: dlaczego jestem sama. I sobie odpowiedziałam, bo się bałam. A teraz, Blogu, mam 40 lat i wiem już, że w naszym życiu nic nie jest pewne, ale warto pozwolić sobie kochać drugiego człowieka, choćby miało to trwać krótką chwilę. Życie jest tylko jedno.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz