Jak się czuję

Moje życie jest puste. Ból zadawany przez mamę już nie zajmuje mojej uwagi. Jej narzekania też nie. Tata nawet sobie nie uświadamia jak ogranicza go choroba. A Ola znalazła sens życia w trosce o zwierzęta i rośliny. Dobrze, że mam pracę. Chociaż coraz mniej ją lubię. Ale za coś trzeba żyć. Gdy jestem w swoim pokoju układam się do snu. By nie myśleć. Inni by się nachlali, a ja nie mogę. Dlatego chcę spać. By nie myśleć, by nie czuć lęków. Gdy się przebudzę, to pierwsza myśl jest taka: czy ja muszę wstać. Jak bardzo chciałabym mieć już 60 lat i mieszkać w dps- ie. Bo to o krok od śmierci. W zeszłym roku moje życie gnało do przodu i to do tego stopnia, że miałam dość. A teraz się wlecze.