Trwanie jako szczęście

Czytam na Legimi "Wieczór taki jak ten". Gdy Michalina, główna bohaterka przeżywa nieszczęśliwą miłość, Zosia, jej babcia mówi do niej, że kiedyś spojrzy na to bez bólu i rozczarowania. I ja też patrzę na swoje związki bez emocji. Nie mam ochoty pisać już do Roberta. Tym bardziej, że wiem, iż kiedyś będzie czytać je jego rodzeństwo. Nie chcę tego i nie chcę też w przyszłości iść na jego pogrzeb i tłumaczyć jego bliskim, że byliśmy dla siebie epizodem. Myślę, że nie muszę bać się swojej samotności. I myślę, że on nie czuje się samotny. Pora powiedzieć: do widzenia. Wierzę też, że w przypadku Grab. odmieniłam mu życie, pokazałam, że warto coś zmienić w swoim życiu. Swoje odmieniłam dzięki Mamie i Oli. Z frustowanej młodej kobiety stałam się spokojną. Nie zawsze odczuwam szczęście. Ale zgadzam się z Gargasiową, która w tej książce napisała, że szczęście to trwanie z bliskimi. Więc trwam. I chyba to będą te słowa, którymi pożegnam mamę. Trwałyśmy razem i nadal będziemy, bo to nasze szczęście.