Uspokoiłam się tu na Babińskiego, bo : 

1. Rozmawiam z innymi pacjentkami i jako żyw teraz to moim bliskim powinno zależeć żebym stąd wyszła, bo ja tu mam wszystko czego potrzebuję,

2. Zeżał mi ucisk w przełyku i mogę normalnie jeść,

3. Czytam sobie różne, ciekawe rzeczy i może podzielę się tu z Wami refleksją,

4. Zapamiętam moim bliskim ten pobyt w tym szpitalu. Czas mojego życia wyznacza 2 luty 2022, gdy mnie tu przywieziono. I nie ma słów, które mogłby to zadośćuczynić. O jeden most za daleko.